Reinigend Verdriet
Uit het Boek:
Hier is de grote kracht en schoonheid van een zwaan neergehaald door verraad. Ze treurt met tranen van bloed voor die verwonding van het hart. Ze is verre van een hulpeloos schepsel – zij zal woest vechten om zichzelf of haar jongen te verdedigen – en toch is er geen teken van die strijd; misschien ontblootte ze zichzelf als een offer. Ze stapte naar voren, alleen, en legde haar verdediging neer. Was het angst en verdriet dat haar heeft neergehaald?
Er is verdriet en hartzeer in Zwaarden Drie. Er is een gevoel van eenzaamheid, scheiding en isolement. Er is niemand om troost te geven of een helpende hand te bieden. Is iedereen gedeserteerd in deze tijd van grootste nood? De wereld verlaat en verraadt door vernietiging van schoonheid en door een hartverscheurende fragiele emotionele gemoedstoestand de rug toe te keren.
Overwin die pijn; het wenen van het hart is misschien wel een noodzakelijke reiniging. Laat die kwelling weggespoeld worden; gezuiverd worden van het zwarte bloed; en til witte vleugels op, om opnieuw te dansen met de hemel.
Conclusie
Af en toe heb ik zo de pest aan die slecht geschreven toelichtingen op de Shadowscapes Tarotkaarten, om vervolgens weer helemaal verrukt te zijn van de prachtige beelden. Zowel de geschilderde beelden als de beschreven beelden. Bij zwaarden drie was ik verrukt.
We zien in Zwaarden Aas iets opborrelen, bijvoorbeeld een nieuwe manier van tegen iets aankijken. Bij Zwaarden Twee krijgen we dan te maken met een houding van vasthouden aan oude gedachten en die niet willen bijstellen, geen andere mogelijkheden willen toelaten, weigeren om de waarheid te zien die pal voor ons staat. Logisch, want het is heel moeilijk om een nieuw inzicht vast te houden en niet in oude gewoonten te vervallen. In Zwaarden Drie zien we hoe fout we waren en dat kan heel verdrietig zijn. Maar laat dat verdriet los, sla die machtige witte vleugels uit en je kunt weer dansen met de hemel. Mooi toch?
Of het beeld van de zwaan die zich vrijwillig opoffert, haar verdediging aflegt en zich kwetsbaar opstelt. Tja, dan kun je in je hart geraakt worden. Treur een gepaste tijd, verwerk de pijn en sla dan je vleugels uit om weer opnieuw met de hemel te kunnen dansen.
Daar kan de Zwaarden Drie van Waite toch niet aan tippen. Maar nu we deze betekenis kennen, kunnen we dat beeld ook toepassen op de Zwaarden Drie van Waite. Ook daar is iemand in het hart geraakt en dat doet pijn. Verwerk het en stap weer in het zonlicht van warmte en vreugde.
Innerlijke vrede
Het beeld van het offer deed mij er ook aan denken dat je in de Zwaarden Drie situatie van pijn en verdriet kunt komen, door steeds weer over je eigen grenzen te gaan. Bij het ‘zwarte bloed’ moest ik eraan denken dat rood bloed, leven schenkend is en geassocieerd wordt met liefde. Zwart bloed associëren we met de dood. En ik denk dat zwart bloed hier ook verwijst naar negatieve en boze gedachten en als je hoofd daar vol mee is, dan kom je ook in het verdriet van Zwaarden Drie terecht. Kortom, heel je hart en dans met de hemel. En dat dansen met de hemel, vind ik zo’n heerlijk beeld, dat ik nu ongeveer Zwaarden Drie kies als mijn favoriete kaart. Niet vanwege die pijn, maar voor wat mogelijk is, wanneer je uit je ellende stapt, je droevige verhaal loslaat en kiest voor innerlijke vrede.
Die staat van innerlijke vrede kan bereikt worden door meditatie, door Psych-K, door The Work van Byron Katie te beoefenen, door veel te luisteren naar de lezingen van Eckhart Tolle en er zijn vast nog veel meer manieren. In die staat van innerlijke vrede, dans je met de hemel. Ik begrijp heel goed, dat wanneer je diep in je hart geraakt bent, die staat van innerlijke vrede ver te zoeken is. Maar toch is het een kwestie van je verhaal, je problemen, je wrok, je ego, je verleden enz. los laten en te kiezen voor innerlijke vrede. En in die toestand van innerlijke vrede, ervaar je eenheid, heelheid, ben je één met het goddelijke, het universum en kan universele energie door je heen werken en wonderen verrichten.
Serge Kahili King, mijn Huna leraar, zegt: Gelukkig zijn is een keuze.
Ik vond dat kort door de bocht. Maar hoe langer ik erover nadacht, hoe meer ik tot het inzicht kwam dat het inderdaad gewoon een keuze is. Ik kan vast blijven houden aan wat Byron Katie ‘mijn verhaal’ noemt en ongelukkig zijn, ik kan het ook loslaten. En technieken zijn daarbij wel handig. Na verloop van tijd, zijn die dan niet meer nodig, en kun je je heel gemakkelijk in die staat van innerlijke vrede stappen, zodra je doorhebt dat je die verlaten hebt.
Om niet te vergeten dat Geluk een Keuze is, heb ik het door mijn vormgever op Kelken Tien laten schrijven. Deze kaart hangt nu uitgeprint aan mijn prikbord. Dan kan ik het niet vergeten.